IBIZA
oktober 2021
Ibiza heeft de naam een partyeiland te zijn. Dat is het ook, al ligt dat deze jaren wel wat stil. Echter, dit beslaat maar een fractie van het eiland. De stappers huizen in geconcentreerde gebieden en begeven zich niet zo druk over het eiland. Uit ervaring (ja, die tijd heb ik daar ook gehad) weet ik dat je daar de energie niet voor hebt. En dan nog…..leven en laten leven. Dat is nu juist het mooie van Ibiza. Uitgaanspubliek, hippies, natuurliefhebbers, yoga-beoefenaars. Het leeft er naast elkaar in pais en vree. Zo ervaar ik het in ieder geval. Er zullen vast soms belangen botsen, dat is inherent aan een samenleving.
De zee was goed ‘beweeglijk’. Dat was mooi voor een lange sluitertijdopname. De keerzijde was wel dat ik erg op mijn hoede moest zijn om niet zelf ‘weg te spoelen’.
Een reisverslag van dag tot dag wordt het hier niet; dat heb ik voor liefhebbers beschikbaar met ‘telefoonfoto’s´ en diverse links.
Dit reisje naar Ibiza heb ik alleen gemaakt, gewapend met mijn fotospullen en wandelschoenen. Ik had via AirBnB een erg leuk huisje (met een tuin en dakterras) gehuurd in de gemeente Jesús, op maar een paar kilometer van de hoofdstad Ibiza. Een prima uitvalsbasis om het eiland te ontdekken. Nu kende ik het eiland al, maar het blijft me verrassen. En ook na deze reis is er veel op mijn lijstje blijven staan. Het plan is dan ook in het voorjaar terug te gaan. Dan bloeien de amandelbomen!
Alles bij elkaar heb ik zo’n 600 autokilometers gemaakt en ik schat zo’n 100.000 stappen gezet, waarvan vele hoogtemeters waren.
Dit vergde een kort maar venijnig klimmetje. Meer afstand nemen tot het onderwerp kon ook niet. Ik stond op het topje van de heuvel, met een bosje in mijn rug.
De eerste dag, de huurauto had ik nog niet, in het donker, met hoofdlampje om mijn arm, naar de dichtstbijzijnde baai gelopen, door heerlijk geurend pijnboombos. Cala Bonita wordt deze baai genoemd.
Ik had geen rigide schema. Op internet had ik een site gevonden, ‘Natuurlijk Ibiza’, met ‘hikes’ die geschikt zouden zijn om met kleine kinderen te doen. Dat moest haalbaar zijn, dacht ik. Ik sjouw nogal een fikse rugzak mee, met camera, lenzen en veelal ook een statief. Dat ‘haalbaar’ was nog wel eens op het randje. Klimmen, alla…., maar afdalen met zware bepakking, bij elke stap kiezen op welke steen je het zou kunnen proberen en welke wel eens zou kunnen gaan rollen…. Kortom, een keer moest mijn knie er aan geloven en een keer een elleboog. Maar al met al is het gelukt en heb ik door die tips heel veel nieuw moois gezien. Ik ben niet zo’n hele grote avonturier en wil wel een beschrijving van een route om in te kunnen schatten of iets haalbaar is en of ik voor donker ‘binnen’ zal zijn.
Het heldere, azuurblauwe water nodigde uit tot een duik. Dat heb ik dan ook een paar maal gedaan.
Evengoed ben ik wel af en toe verkeerd gelopen. Bij een van de wandelingen wel drie keer. Ik was eigenlijk inmiddels zo ver dat ik het op wilde geven; dan maar niet dat baaitje gezien. Onderweg kwam ik veelal niemand tegen, dus vragen was er ook niet bij. Ik was alweer omhoog aan het klauteren toen ik vier jonge mensen tegenkwam. Het was een bont gezelschap. Een, naar het schijnt groot Dominicaans YouTuber (reisvlogs) en zijn Venezolaanse vriendin en hun vrienden, een Spanjaard met Franse vriendin. Lang verhaal kort, zij gingen ook naar die baai en ik ben met ze mee op (en voor de zekerheid ook maar mee terug gelopen). Onderweg leuk mijn Spaans weer kunnen oefenen. Daags erna kreeg ik een geluidsopname op Instagram. Ze hadden het restaurant opgezocht dat ik ze aanbevolen had. In dat audiootje kwamen ze een voor een aan het woord. Met begeleidende foto genomen in het restaurant.
De beloning van een wandeling die een stukje strak langs de afgrond ging. De karakteristieke vissershuisjes maken het af.
Ook heb ik een keer de terugreis geskipt, omdat ik heen al aardig moeite had overeind te blijven. Dat was de keer dat ik uitgleed en mijn elleboog kapotschraapte. Ik heb toen op het keerpunt bij een beachclub een taxi laten bellen. Het moet wel leuk blijven natuurlijk. En een beetje verantwoord.
Mooie zonsopkomsten en zonsondergangen waren me niet echt gegeven. Dit was ´s morgens om een uur of negen. Voordeel: er was niemand bij Es Vedrà en dat is rond zonsondergang een ander verhaal.
Drie keer van locatie veranderd. Zelfs mijn auto kon ik niet kwijt. Het was dan ook een feestdag, Día de la Hispanidad. Niet handig gekozen van mij. Zo op het randje als dit meisje zit, is volgens mij niet aan te raden.
Een wat creatievere foto. High Key, gecontroleerd overbelicht.
Een Engelse, met op haar shirt ‘Sisterhood Rocks’, bood aan een foto van mij te maken.
De privacy van het huisje en het goede weer dat ik trof, de schoonheid van het eiland: ik heb het heel erg naar mijn zin gehad en blijf er graag terugkomen!
WEEKENDJE NOORD-HOLLAND, UTRECHT
Beemster en Betuwe
29-30 mei 2021
Eigenlijk ben ik steeds degene die de bestemming van onze mini-reisjes met de Landrover kiest. Drie keer raden vanuit welk ‘perspectief’ ik die bestemmingen kies. ;)
Op mijn verlanglijstje stonden al een tijdje (aanleg)steigertjes. Na wat speurwerk had ik een leuke blog van iemand gevonden die helemaal over steigertjes ging. Steigertjes aan het Markermeer en het IJsselmeer, omgeving Uitdam en Warder.
Op een minuut of twintig rijden had ik een boerderijcamping gevonden met de veelbelovende naam Weidevogelzicht.
Ook al ben ik bepaald geen ‘vogelaar’, weidevogels wilde ik wel fotograferen. Beter dan vogels die zich alleen maar in de bomen ophouden. Die laten zich aan mij wel horen, maar zelden zien. En met bomen vol in het voorjaarsblad, is dat al helemaal onbegonnen werk.
Het voordeel van een overnachtingsplek die fotogeniek is, is dat ik dan in de vroege morgen alleen op pad kan, zonder dat mijn man en het rijdende huis mee moeten.
Als je in dit jaargetijde een half uur, drie kwartier voor zonsopkomst op de plaats van bestemming wilt zijn en je moet ook nog eerst verplaatsen, dan gaat je wekker om een uur of half vier.
Onderweg naar Noord-Holland (De Beemster) hebben we weer een zeer geslaagd thuisdiner afgehaald.
Deze service van de restaurants zal helaas wel ophouden als ze weer gewoon de gasten aan tafel mogen ontvangen. Ik kan me daar wel in verplaatsen, want het lijkt me behoorlijk arbeidsintensief.
Het leek me een goed idee om alvast de fotolocatie te gaan bekijken, zodat we de volgende ochtend, bij zonsopkomst, gelijk op de beste plek zouden staan. In de blog over de steigertjes, waar ik het die ik het hierboven over had, stonden er namelijk wel een stuk of zeven afgebeeld, maar een exacte locatie had ik niet. Wat bén ik achteraf blij dat we dat gedaan hebben!
Het geval wil namelijk dat er niet één van de steigertjes uit de blog meer was. De hele dijk lag namelijk op de schop, vanwege renovatiewerkzaamheden. Drijfzand was er, nul steigertjes.
Ik had wel Google ‘Live’/‘Earth’ gecheckt, maar niet alle foto’s waren up to date. Op een deel zie je zand, maar evenzovele bevatten nog steigertjes.
Ik moet zeggen dat ik wel een klein beetje chagrijn voelde…..
Zoveel te beter dus dat er voor mij voor de volgende ochtend onderwerpen om de kampeerplek heen waren. Het was een beetje mistig, dat is voor foto’s ook fijn, ofschoon er niet veel onderwerpen waren voor dat doel. Ik heb uren gescharreld langs de randen van de weilanden die de boerderij omsloten. Grutto, kievit, haas, scholekster, gans, eend. De lens op mijn camera was niet heel tele, dus ik moest de foto’s croppen, maar genieten was het sowieso. Zie de serie kleine vierkante fotootjes bovenaan deze pagina.
Mijn man heeft fijn kunnen uitslapen (op zijn verjaardag).
Voor een tweede zonsopkomst (of zonsondergang) bood de omgeving fotografisch net te weinig uitdaging en ook mijn man vond het een goed plan om weer door te trekken. In de Betuwe dacht ik een mooi gebied te weten, met oude hoogstamfruitbomen. Na enig speurwerk op internet, heb ik daar een half uurtje vanaf nog een plekje op een kleine camping gevonden. Het mooie weer (eindelijk!) had heel wat volk naar de campings getrokken.
Ook dit keer gingen we alvast poolshoogte nemen voor een sessie tijdens zonsopkomst de volgende dag.
Een overduidelijke compositie zag ik nog niet zo echt. Het koolzaad dat er overvloedig gestaan had, was een beetje op. Maar, het was er prachtig en ik heb er foto’s gemaakt, ter oefening van een compositie.
En ik stelde me zo voor dat het de volgende ochtend ook weer heiig zou zijn. Met name voor de provincie Utrecht werd dat ook voorspeld…..
Deze tweede ochtend, zondagochtend, moest ook mijn man dus om een uur of half vier zijn bed uit. We vragen overigens altijd toestemming bij de beheerders van de camping om ´s-ochtends vroeg die oude herriediesel te starten.
Onderweg naar het kleine natuurgebiedje werd me al duidelijk dat mist of grondnevel er niet in ging zitten. Zonder dat sfeerverhogende element, zonder (voldoende) koolzaad en ook nog eens zonder een overtuigende compositie, leek het hem niet te gaan worden.
We zijn het terreintje nog even opgelopen, maar we hebben besloten een andere bestemming te kiezen.
Degene van het bovengenoemde blog had ik de dag ervoor al benaderd. We volgen elkaar al even op Facebook.
Zijn artikel was van een jaar terug. Hem was ook niet bekend dat de steigertjes er niet meer waren, maar hij vertelde me dat hij recent nog foto’s had gezien van steigertjes wat zuidelijker, ter hoogte van het plaatsje Durgerdam.
In plaats van de oude fruitbomen in de Betuwe werden het dus alsnog steigertjes. We waren er om iets van half zes. We hebben twee keer een rondje gereden over het smalle dijkje met de popperige huisjes. De steigertjes liggen echt midden in de bebouwde kom. Het dijkje was heel dicht begroeid. Het was dan ook een flinke uitdaging in de buurt van de steigertjes te komen. Mijn statief heb ik gebruikt om de brandnetels, die tot halverwege mijn bovenbeen reikten, opzij te duwen.
Voor het Noorden van het land was bewolking voorspeld. Dié voorspelling kwam dan weer wél uit.
Ik was er dus op voorbereid dat het geen spectaculaire zonsopkomst ging worden. En aangezien we aan de late kant waren (na een uur extra rijden), was dat maar beter ook.
Ik heb lekker geoefend op drie verschillende plekjes met lange sluitertijden (zodat het water zijdezacht en glad lijkt).
Missie tóch geslaagd, wat mij betreft.
Ik was nog nooit op de Zaanse Schans geweest. We waren daar redelijk in de buurt. Zeer tegen de zin van mijn man hebben we daarheen koers gezet.
We waren er om voor negenen. Het was er lekker rustig.
Ik vind het leuk het gezien te hebben, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Wat is dát toeristisch! Zelfs zonder toeristen (in deze tijd en om die tijd).
Kinderdijk, waar ik een tijdje geleden was, trekt mij meer.
Mijn man wilde nog wel wat meer zien van de Oostvaardersplassen (waar we twee weken geleden heel even waren). Deels hebben we weer hetzelfde rondje gemaakt als de dag ervoor, via de dijk Enkhuizen-Lelystad. Aan kant van Enkhuizen heb ik nog een piertje en bij de Oostvaardersplassen een moderne steiger gefotografeerd.
De Oostvaardersplassen vonden we enorm uitgestrekt. Daar hadden we voorheen niet echt een voorstelling bij.
Al moest ik mijn plannen nogal wat keren bijstellen, ik heb me weer aardig uit kunnen leven met mijn camera, heb de nodige verschillende lenzen en technieken toegepast en ik heb lekker kunnen oefenen ook.
Vanwege andere bezigheden zal er voorlopig niet komen van dit soort reisjes.
Dit was in ieder geval een mooie afsluiter van dit ‘seizoen’.
De afgelopen maanden sneeuw, regen, storm en zon gehad. Van alles wat.
We zijn naar Texel, Limburg, Noord Holland, Friesland, Zeeland, Brabant, Zuid-Holland, (Noordoostpolder/Flevoland), Drenthe, Overijssel, Utrecht en Ameland geweest en hebben meer van het land gezien dan ooit.
En alle keren hebben we ons prima vermaakt!
ZEELAND
22-23 mei 2021
Ondanks dat het nog steeds te koud voor de tijd van het jaar was en het ook nog eens veel regende, toch plannen gemaakt voor een tripje naar Zeeland.
Wel hebben we het plan enigszins aangepast en zijn we niet eind van de vrijdag weggegaan (zoals we meestal doen), maar zaterdag. Vrijdag stormde het en met ons hoge accommodatie op wielen kun je dan bruggen en dammen maar beter mijden.
Het was Pinksteren, dus we hadden sowieso een dagje extra.
De reis ging deze keer via Schiedam, alwaar we ons ‘thuisdiner’ afgehaald hebben.
Op het kleine campinkje dat volledig uit gras bestond, was het aardig ‘soppen’. In een tent zou je het met deze omstandigheden niet fijn gehad hebben. Maar wij zitten van de grond af en hebben verwarming, dus niets aan de hand.
Mijn idee was zonsondergang of zonsopkomst aan zee te fotograferen, liefst met paaltjes erbij (die ik thuis zo node ontbeer).
De eerste nacht (je kunt het in dit jaargetijde niet eens ochtend noemen) de wekker gezet om half vier. Het regende pijpenstelen. Van dat plan heb ik dus maar afgezien. Slapen lukte alleen niet echt meer.
Om een lang verhaal kort te maken, het heeft aan de randen van de dag onafgebroken geregend.
Zondag overdag hadden we een deel van de dag zonnig weer. Ik heb mezelf dus maar uitgedaagd om bij vol daglicht te fotograferen. Dat zijn niet de meest gunstige lichtomstandigheden voor een fotograaf.
Wat mij opviel was het kristalheldere water op het strand van Westenschouwen. Ik ben golven gaan fotograferen. Dat is een eindeloos gebeuren kan ik je vertellen, want steeds denk je dat de volgende golf nog mooier gaat zijn.
En verder dan toch maar de paaltjes. Maar paaltjes en ik….ik weet het niet…..we gaan volgens mij nooit vrienden worden.
Eerst Pinksterdag hebben we lekker rustig opgestart. Dat is wel weer een voordeel van plensregen: je kunt niet zoveel en je hoeft daardoor niet zoveel. Op het gemak richting huis teruggereden, tussendoor zoals tijdens elk uitstapje met de Landrovercamper, uitgebreid met verse broodjes geluncht. Onderweg zijn we nog een paar keer tussen de buien door uitgestapt om een blik te werpen.
Tot mijn grote vreugde zagen we in de berm nog ergens een mooie hoeveelheid klaprozen temidden van een legioen boterbloemen. Mijn man was zo goed om de weg af te gaan en via de secundaire weg de plek weer op te zoeken.
Ik moet met bloemen fotograferen altijd even mijn draai (een compositie) vinden. Veel tijd was me niet gegund, want er barstte een fiks onweer los. Terug in de auto kwam daar zelfs hagel bij. De donkere lucht gaf wel een mooi contrast met de door de nattigheid frisgekleurde bloemen.
Weer of geen weer, het was weer een leuk uitje.
NOORD-BRABANT en FRIESLAND
13-14 mei 2021
Onderweg naar Noord-Brabant hebben we deze keer in Dordrecht een ‘diner voor thuis’ (lees onze Landrovercamper) afgehaald. Het was druk op de weg. Ik neem aan vanwege het feit dat het de volgende dag Hemelvaartsdag was. Exact om sluitingstijd, 18.00 uur rende ik het restaurant in.
In Drongelen hadden we een plekje gereserveerd op een ‘minicamping’ voor twee nachten. We zijn er maar een gebleven. Niet om het een of ander, maar onze plannen waaien soms met alle winden mee.
Hemelvaartsdag stond de wekker om kwart voor vier. Ik wilde de grootste wipmolen van Nederland fotograferen bij zonsopkomst. Er was grondmist voorspeld en dat is wat wij fotografen heel erg kunnen waarderen.
De verwachtingen waren al wel wat getemperd. We waren de avond ervoor namelijk al poolshoogte gaan nemen. Het bleek dat de kop van de molen ten opzichte van waar de zon op ging komen, niet goed stond.
Als ik wat verder van de molen af had kunnen gaan staan, was het makkelijker geweest. Maar dat kon niet, want daar was het afgesloten. Ik zou er bovendien tot mijn nek weggezakt zijn.
Grondmist was er inderdaad. Maar om iets in de nevel te zien, moet je er afstand van kunnen nemen. Als je dichtbij iets komt lost de mist voor het zicht op.
Om een lang verhaal kort te maken. De molen zelf, daar kon ik niet mee wat ik voor ogen had.
Wel waren er twee ‘eenzame bomen’ die mooi in de mist stonden, met de zon die erachter op kwam. En vooral…..er was een watertje met struikgewas/een boompje, midden in die plas. Daaromheen hing mist. En er waren zwanen op dat mistige water. Het was magisch! Op een gegeven moment stoven een stuk of zeven zwanen tegelijk op. Ik heb er vijf tegelijk in een beeld vast weten te leggen. Het was even ´schakelen’, want ik was niet op deze ‘explosie’ voorbedacht.
Op de rest van de omgeving had ik me verder niet heel goed georiënteerd. De Biesbosch was niet ver weg, maar in zo’n groot gebied moet je echt weten waar je heen moet.
Ik had iemand gesproken over visnetten/paaltjes die volgens haar in groten getale te vinden waren in Friesland aan het IJsselmeer (Tussen Stavoren en Hindeloopen).
Het idee ontstond daar op het gemak heen te rijden.
Onderweg hebben we een deel van de tulpenroute gereden in Flevoland en de Noordoostpolder. Er waren nog genoeg mooie velden in alle kleuren van de regenboog. Het is er zo wijds; ik denk dat er hier qua oppervlak veel meer staat dan in de eigenlijke ‘bollenstreek’. De landbouwers waren wel al druk bezig met het koppen van de tulpen. Ik heb geprobeerd een wat creatievere foto te maken door mijn (arme) man te vragen de bloemen in de lucht te gooien.
Het platte land van de Noordoostpolder met de gigantische windmolens, het koolzaad en een blauwe lucht met een enkele wolk….het heeft ook zeker zijn charme.
Door naar Friesland, naar een ‘boerencamping’ in een gehucht waar ze wel huisnummers maar geen straatnaam bleken te hebben.
Eind van de middag zijn we alvast paaltjes met visnetten gaan ‘scouten’. We hebben zegge en schrijve één locatie gevonden. Een uur voor zonsondergang zijn we daar naartoe teruggegaan.
Het was me daar koud op het dijkje! De netten waren niet heel duidelijk te zien, de zon ging niet speciaal heel mooi onder. Maar goed. Ze staan er op.
De tweede ochtend hebben we slaap ingehaald van de wel heel lange dag ervoor.
Ik heb nog met een langere sluitertijd een piertje in het IJsselmeer vastgelegd en vervolgens hebben we in de buurt een familiebezoek afgelegd.
Tijdens het eten van onze broodjes op een parkeerterrein, werden we verrast met een lunchconcert door kikkers. Ik blij…ik had nog nooit een kikker gefotografeerd…. Hup, hup….met ferme plas richting de sloot. Weg kikkers! Echt dom van mij….ik dacht dat alleen vogeltjes op de vlucht sloegen…. Al met al toch wat plaatjes kunnen maken van de drukteschoppers.
De laatste stop was bij de Oostvaardersplassen. We hebben er alleen ons prakje gekookt en de zon onder zien gaan boven een watertje. Die zonsondergang was nu natuurlijk precies mooi. Maar als er allemaal takkenbossen voor je neus staan, valt het niet mee dat vast te leggen.
Mijn ‘fototijd’ was op. Het geduld van mijn man was op. Binnen het gebied op zoek naar een betere plek zat er niet meer in. ;)
Rond middernacht waren we weer thuis van ons zoveelste tweedaagse uitstapje in eigen land. Het was wederom geslaagd!
ZUID-HOLLAND,SCHIPLUIDEN, MAASVLAKTE
7-9 mei 2021
Niet alleen ‘Weg in eigen land’, maar ‘Blijf vlakbij huis’, was ons motto deze keer.
Midden Delfland, de Vlietlanden, regio Schipluiden, Maasland, prachtig is het daar. Dus waarom niet daarheen. We konden ook pas vrijdagavond weg en wisten op dat moment niet zeker of we zondag thuis ‘zouden (moeten)’ zijn in verband met Moederdag. Dus wat dichter bij huis was wel handig.
Aangezien tot nu toe de kleinschalige ‘boerencampinkjes’ goed bevallen zijn, kozen we ook dit keer voor iets dergelijks. Een natuurcamping midden in de polder. Het was een lieflijk campinkje met veel fruitboompjes.
Een culinair restaurant kenden we al in deze omgeving. Op weg daarheen stonden we in de file (dat heb je dan weer in de Randstad), maar een belletje volstond om ons heerlijk ‘thuisdiner’ toch nog op te kunnen halen.
De volgende ochtend ben ik voor dag en dauw opgestaan, want er werd een kleurrijke zonsopkomst voorspeld. Mijn man heb ik maar laten liggen. De lucht werd wel mooi, maar het lukte me niet een noemenswaardige composite te vinden. De prachtige bloeiende fruitbomen stonden te dichtbij en daarmee meer in de weg dan dat ze tot nut waren. Er liepen een paar paarden, maar bewegende beesten en lange sluitertijden is ook geen handige combinatie. Verder was de omgeving plat en leeg. In zo’n gebied ben je niet zomaar even snel op een andere locatie als je geen vervoer hebt. Ach ja, ´You can’t have them all’…
Aansluitend ben ik, zonder toestel, een flink eind gaan wandelen. Eenden, reigers, fazanten, paarden….ik weet niet wat ik allemaal gezien heb. Genieten.
De rest van de dag regende het. Dat wisten we van tevoren en het maakte ons niet veel uit. Ik had mijn laptop bij me en heb de twee voorgaande blogjes geschreven en die op mijn website geplaatst. Onze leefruimte binnen is klein, maar voor een dagdeel vermaken we ons prima.
Aangezien ook voor zonsondergang de camping (hoe fijn het er ook was) fotografisch niet super uitdagend zou zijn, gingen we op zoek naar iets anders. Mijn voorstel was een parkeerplaats bij Maasland, vlakbij de vliet. We wisten niet zeker of we daar ´s nachts mochten blijven staan. Gewoonlijk gaan we in Nederland nooit ‘zomaar ergens’ staan. Maar goed, we gokten erop.
Het was inmiddels droog geworden en we gingen rond zonsondergang wandelen langs de vliet. Daar hoorden we in de verte muziek en luid gezang.
Of het de muziek van het feestje was, of het feit dat we op een plekje stonden, waarvan we niet wisten of we er ’s-nachts mochten staan…., feit is dat mijn man niet kon slapen en me om 3!!! uur aan mijn voet trok en zei: Zullen we gaan?
Maar waarheen? Ik wilde zonsopkomst fotograferen. Dat wist ik wel. Maar verder wilden mijn hersenen nog niet zo erg werken.
De keuze is gevallen op de Maasvlakte. Zee blijft ons altijd trekken. Onderweg hadden we nog behoorlijk oponthoud, want er bleek een weg afgesloten waardoor we een flink eind terug moesten rijden. Gelukkig hadden we een zeer ruime marge.
Ter plekke aangekomen zag ik er eigenlijk geen ‘brood’ in. Ik had het idee dat de lucht niet zou gaan kleuren en ik was niet heel geïnspireerd. Na enig getwijfel ben ik het duin afgesloft, heb mijn statief opgesteld bij wat mooie structuren in het zand en wachtte af. Daar waar de zon opkwam ontstond een soort deken van wolken die prachtig kleurde! Mijn (moeder)dag was al goed.
Na een poosje keek ik ook maar eens over mijn schouder. Aan de andere kant was het ook heel erg mooi. Waar voor me de felle kleuren overheersten (foto bovenaan dit blog), waren dat achter me babyblauw en zachtroze.
Kortom, de nachtelijke reis was niet voor niets geweest!
Mijn man was gedurende mijn fotosessie in de camper gebleven en weer even gaan slapen. Hij werd wakker gemaakt door een politieagent, omdat hij met de Landrover op de oprit naar het strand stond, die vrij moest blijven voor de hulpdiensten. Fair enough!
De rest van de dag was het zacht weer, met af en toe prachtige buitenluchten. Ik was toen aan de wandel en heb er alleen foto’s met mijn mobiel van gemaakt (zie hieronder).
Het was weer een ‘enerverend’ weekend. :) :)
Overijssel, Drenthe
1-3 mei 2021
Wederom een reisje dat we niet echt gepland hadden. Het leek redelijk weer te worden en we realiseerden ons dat de tweede helft mei en begin juni in ieder geval minder geschikt zouden zijn voor een tripje, omdat het met Hemelvaart en Pinksteren te druk naar ons’ zin zou zijn.
Hoe de keus precies tot stand gekomen is, weet ik eigenlijk niet meer, maar het werd omgeving Rouveen/Staphorst.
In Zwolle hebben we, volgens traditie, een diner afgehaald en dat deze keer niet provisorisch opgewarmd en opgediend in de camper maar bij onze dochter in Drenthe.
Overnachten hebben we gedaan op een sympathiek campinkje op een (voormalige) boerderij.
Tijdens de autorit informeerde ik bij een kennisje, dat in Staphorst woont, waar ik de (zeldzame) kievietsbloemen zou kunnen vinden, die ik bij haar op foto’s gezien had. Niet alleen gaf ze me de betreffende locatie door, ook nodigde ze me uit mee te gaan om de volgende ochtend oranjetipjes (op pinksterbloemen) te gaan fotograferen in de Weerribben Wieden.
Photocredits: Henrike Hofstede
Nadat we bij zonsopkomst het oranjetipje gefotografeerd hadden, hebben we aansluitend de kievietsbloemen én elkaar vastgelegd. In de ontspannen setting (we waren met drie dames) ontstonden eigenlijk nog best leuke portretten.
Op weg terug naar huis zijn we via de heide in Holten gereden. Ik dacht te weten dat daar krentenboompjes in bloei stonden. Helaas hadden die hun uitbundigste tijd wel gehad, maar mijn man en ik hebben wél een mooie wandeling over de hei gemaakt. Evengoed heb ik een foto gemaakt waar ik echt content mee ben. Een solitaire boom, die mooi van vorm was heb ik high key en meervoudig belicht. Inmiddels heb ik daar zelf een print van gemaakt op mooi FineArt cotton papier met een lichte structuur. Het blad/de bloesem van de boom lijkt bijna bovenop het papier te liggen.
Heide of veengebied hebben we niet dicht bij huis. Flora en fauna is anders dan thuis. Al met al was het weer een fijn reisje.
Limburg, Zeeland
7-19 april 2021
22 april 2021
In februari riep ik enthousiast ´En toen was het voorjaar’, maar dat was te vroeg gejuicht.
Als ik dit schrijf is het bijna half mei en het is nog steeds te koud voor de tijd van het jaar. En dat is dan ook te zien aan de natuur.
Op mijn ‘fotografielijstje’ stonden tulpen en bloesem fotograferen. Om niet naar de al te voor de hand liggende plekken te gaan, had ik voor tulpen mijn zinnen op Flevoland gezet en voor bloesem op Limburg.
Plannen werden gemaakt en weer gewijzigd. Eerst veranderde de datum, doordat we een oproep voor ‘de’ vaccinatie op de mat vonden. Vervolgens wijzigden we de bestemming. Op Flevoland, waar we als eerste naartoe hadden gewild, bleek namelijk pas 5 procent van de tulpen in bloei te staan. Nu heb ik vaak aan een enkele bloem genoeg, maar in dit geval wilde ik het typisch Hollandse van de bollenvelden vastleggen. Vijf procent in bloei is wat te weinig voor dat doel.
De plannen werden dus gewijzigd richting Limburg. Helaas bleek ook de bloesem achter te lopen in bloei. We hebben een mooie route gewandeld, bij een opfokbedrijf gekampeerd tussen de koeien en we hebben weer een super lekker diner (in Gulpen) afgehaald.
Omdat we dit tripje ter elfder ure planden, had ik me niet echt georiënteerd op fotolocaties. In het wilde weg ’s-ochtends vroeg ergens heenrijden om een zonsopkomst te fotograferen bijvoorbeeld is geen doen.
Maar met de koetjes en vogeltjes op de camping heb ik me ook vermaakt.
De zwaluw zong vast en zeker dat hij lekker nog geen zomer ging maken. ;)
Het leek ons leuk over Zeeland (Kerkwerve) terug te rijden. We zijn gebleven tot na zonsondergang. Spektakel in de lucht bleef uit, maar ik was al blij met visstokken als onderwerp.
Om vervolgens plankgas naar huis te rijden in verband met de tikkende avondklok.
De week erop ben ik naar Goeree Overflakkee gereden om daar tulpenvelden tijdens zonsondergang vast te leggen. Ondanks de marge van een uur of twee lukte het me niet een veld te vinden waar de zon loodrecht achter onder ging. Maar goed, er kon weer wat van mijn lijstje.
WEEKENDJE AMELAND
18-20 maart 2021
Donderdagavond om zes uur ´s avonds namen we de boot naar Ameland. De reis ging via Leeuwarden, waar we traditiegetrouw een thuisdiner afgehaald hebben bij een mooi restaurant.
Op de ecocamping aten we dat diner later op de avond in onze Landrovercamper op.
De meeste mensen gaan fietsen op Ameland. Zij gaan dan ook zonder auto over. Zeker als je maar een weekendje gaat, is de overtocht namelijk nogal prijzig. Voor ons ligt de charme van deze weekendjes weg echter in de vrijheid die we hebben met ons eigen huisje op het dak.
De eerste dag hebben we een mooie wandeling gemaakt aan de oostkant van het eiland, in natuurgebied ’t Oerd. Hier kun je niet met de auto komen. Om het tot De Hon te redden, tot het hoogste duin, kun je beter een fiets hebben.
Dit laatste punt zou leuk geweest zijn voor zonsopkomst, maar daar moet je dan wel heel erg nachtbraken voor over hebben.
Rond de tijd dat de zon onderging hebben we het strand bij Hollum aan de westkant opgezocht.
Het was laag water; de door mij voor foto’s felbegeerde paaltjes, stonden droog, maar de ‘geprononceerde’ patronen in het zand, mooi aangelicht door de ondergaande zon, waren ook de moeite waard.
Het was heel koud en dat bleef zo tijdens de andere dagen. Harde wind over de nog koude zee. Op een of andere manier zie je dat zelfs van deze foto van de vuurtoren van Hollum af.
Een andere traditie is dat mijn man tijdens zo’n weekendje minimaal één maal heel vroeg zijn bed uit moet om de zon op te zien komen. Het was me niet gelukt een mooie plek voor zonsondergang te vinden aan de wad-kant van het eiland.
Het strand aan de Noordzee-kant leek me een aardig alternatief, ondanks dat ze zon niet boven zee opkomt en het wederom laag water was en de paaltjes droog stonden.
De dag van vertrek heb alsnog paaltjes met water eromheen gefotografeerd. Weliswaar niet bij zonsopkomst of zonsondergang, maar wel met wind en met beweging in het water.
Weekendje Brabant
6 en 7 maart 2021
Voor dit weekend richtten we de blik op de zuidelijkere helft van het land, en wel op Brabant.
We hadden een plekje gereserveerd op een minicamping in Boxtel, die eigenlijk nog gesloten was. Het vroor weer en dat had, net als in Drenthe een paar weken terug, tot gevolg dat buitenkranen afgesloten waren. Water tappen en chemisch toilet legen gaat dan niet. Voor een weekend is dat te overzien en verder missen wij sowieso niets op zo’n verlaten camping. We zouden het liefst in de vrije natuur staan, maar dat mag niet in ons land.
Op de heenweg in Tilburg, bij een mooi restaurant (het wordt traditie!) een diner opgehaald. Het was in één woord exquise.
Ik denk wel dat de kok geschokt zou zijn als hij zou zien hoe wij zijn kunstwerkjes opdienen in een camper, maar het smaakte er niet minder om.
Er was mooi, koud en windstil weer voorspeld en dat is ook uitgekomen. Ideaal voor reflecties in water. De kleur in de lucht liet dag twee bij zonsopkomst wat te wensen over, maar genieten was het!
Net als op Texel offerde mijn man zich weer op om voor dag en dauw op te staan om naar de locatie te rijden waar ik zonsopkomst wilde fotograferen.
Op een half uur rijden van onze camping had ik de avond ervoor bij Oisterwijk een mooi ven gespot.
Achteraf hadden we eigenlijk nét iets te weinig marge genomen. Tot mijn grote verbazing (naïef natuurlijk) stonden er meer fotografen (een stuk of zes). Aangezien ik de locatie ‘random’ gekozen had, was ik daar niet op berekend. Ik houd niet zo van in een rijtje staan. Dát, in combinatie met ‘opschieten’, is niet mijn ding.
Zo te zien waren het allemaal individuele fotografen. Niemand sprak. Doodse stilte en concentratie.
Ondanks bovenstaande kleine hindernisjes, heb ik toch een beeld kunnen maken waar ik erg tevreden over ben: de boom weerspiegeld in het gladde water, met een mooie gekleurde lucht eromheen.
Het was een prachtig ontwaken van de dag.
De dag hebben we verder gevuld met een stevige wandeling over de Loonse en Drunense duinen en rond zonsondergang een kort bezoek aan (een stukje) Kampina. Een locatie voor de volgende ochtend tijdens zonsondergang kon ik daar niet vinden. De vennen bij Oisterwijk trokken me meer.
Dag twee zijn we nog vroeger opgestaan (mijn wekker ging om half vijf) en weer richting Oisterwijk gereden. Ik had een kleiner vennetje (met een boom op een eilandje) gespot op de satellietopname van Google.
We konden niet tot vlakbij het ven komen. Onze auto zou er overigens geen probleem mee gehad hebben, maar Natuurmonumenten wel, vermoed ik.
Het was nog even speuren in het donker en in de ijzige kou, maar we hebben het gevonden.
Hier was en bleef het stil. De kleur in de lucht bleef deze keer helaas uit en het was moeilijk een plekje te vinden waar niet aan alle kanten takken vlak voor mijn camera staken, maar de schoonheid en rust maakten het toch weer meer dan de moeite waard.
In mijn drang om een goed plekje te vinden had ik een paar natte voeten gehaald. Ik was dus blij dat we bij de auto aangekomen lekker warm konden zitten en dat koffie en ontbijt gelijk voorhanden waren.
Het is zo geweldig mooi ’s ochtends vroeg. Eerst zie je niets of niemand. Hoogstens wat fotografen, zoals de eerste ochtend. Daarna komt de categorie hardlopers op gang. En nog wat later op de ochtend komen de wandelaars.
Via de Zeeuwse kust zijn we vervolgens teruggereden. ‘En route’ zijn we een paar keer een strandopgang opgelopen, om een snelle blik te werpen. Een paar uur na ons ontbijt op de parkeerplaats in de bossen, lunchten we in onze camper in een totaal andere omgeving, aan het strand bij Westkapelle.
Wat een luxe toch!
Weekend Texel
20-21 februari 2021
En ineens was het lente.
Notaristuin, Den Burg
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik nog nooit op de Wadden geweest was. Nu er -al even en voorlopig nog- geen buitenlandse reizen in zitten, richt je blik zich vanzelf op eigen land. En dat is maar goed ook!
We hebben heel erg geluk dat we in het bezit zijn van de Landrover met camperopbouw en zo redelijk voordelig op pad kunnen, van weinig afhankelijk zijn en letterlijk mobiel.
Bovengenoemde data zijn de volle dagen. De vrijdagavond ervoor stonden we op de boot naar Texel en maandagochtend gingen we terug.
Onze uitvalsbasis was een goed geoutilleerde camperplaats.
Naar de plekjes waar ik wilde fotograferen met zonsopkomst en zonsondergang moesten we wel met de auto. De consequentie van ‘alles in een’ is wel dat de hele constellatie mee moet.
Zo heb ik mijn man dus twee keer heel vroeg op laten staan om naar een mooie plek te rijden om de zon te zien opkomen.
Bijkomend voordeel is wel dat je na afloop de koffie zó klaar hebt.
Er was een zonsopkomst voorspeld met extra kleur, als gevolg van het Saharazand in de atmosfeer. Helaas bleef al te veel kleur uit. Maar als er dan wel tekening in de lucht is, ben ik al dik tevreden.
De tweede dag leverde de zonsopkomst wel een mooie roze lucht op. En zelfs als die er niet geweest was….het was er zo mooi en zo vredig. Het wad lag droog. Er waren wat watervogels die roerloos uitkeken naar iets eetbaars. Het was in een woord magisch. Pas op het uur dat de zon daadwerkelijk op zou komen kwamen er meer mensen.
We gaan zeker nog eens terug naar Texel (en wellicht een van de andere eilanden).
De zee zal mij sowieso altijd blijven trekken.
Weekend Drenthe
12-14 februari 2021
Nog steeds is er sneeuw.
Wij zijn de trotse bezitters van een Landrover met camperopbouw. Daar hebben we twee keer een reis mee gemaakt naar het ruige Noordwest Spanje (Cantabrië, Asturië, Galicië, Baskenland), naar Denemarken en naar Noorwegen (zonder de opbouw nog toen).
Covid-19 gebiedt ons allen dichterbij huis te blijven. Voor ons, met ons eigen huisje op onze ‘rug’, biedt dit nog steeds veel mogelijkheden.
We hebben een dochter in Drenthe wonen en dit leek ons een mooie bestemming nu er nog sneeuw lag. Het beloofde een mooi weekend te worden met flinke vorst en zon.
Onze camperunit is gefabriceerd in Zweden en bestand tegen minus 30 graden. We hebben een keukenblokje, slaapplek, koelkast en toilet aan boord en zijn dus behoorlijk onafhankelijk. In Nederland mag je niet vrij kamperen en veel campings waren gesloten (ofwel dat het nog geen seizoen was ofwel omdat er veel sneeuw lag en de sanitaire voorzieningen afgesloten waren in verband met de vorst).
Bij uitzondering mochten we op een eigenlijk gesloten kleine camping staan.
Het was idyllisch. De plek, vlakbij de heide en het bos en ook nog eens midden in de sneeuw.
Op weg ernaartoe hebben we in Zwolle bij een mooi restaurant een viergangen-diner afgehaald, dat we in de camper zelf ‘afgestyled’ hebben; wat gerechtjes gewarmd en de aan de hand van de beschrijving en de gekleurde stickertjes op de verpakking gerangschikt. Iets wat je een jaar geleden niet had kunnen bedenken, maar wat zeker ook zijn charme heeft.
Twee ochtenden ben ik vroeg de heide op gegaan om de zon te zien opkomen.
De eerste ochtend was er geen wolkje aan de lucht. Over het algemeen is dat fototechnisch minder interessant, maar in dit geval was er genoeg dat het compenseerde. Een ‘lonely tree’ midden op de hei. Het beeld versterkt door de egaal witte ondergrond en de struikjes op de heide behangen met glinsterende ijskristalletjes.
In de verte zag ik een reetje met elegante sprongetjes het bos in gaan. Wat een mooi begin van de dag.
Zo’n gevoel kan ik dan weer terughalen als ik mijn foto’s uitzoek. Soms vallen de resultaten tegen, maar dan herinner ik me weer hoe gelukkig het moment me maakte en dan is het ook goed.
De tweede zonsopgang was spectaculair. Prachtige wolkjes en dito kleur. Het duurde heel kort; in no-time was het echt licht en was de kleur weg. Maar ik was er op tijd bij gelukkig.
En ineens was het even winter.
Zondag 7 februari 2021
Het gonsde al een paar dagen rond, het zou gaan sneeuwen. Iedereen in rep en roer, want dat hadden we al een paar jaar niet noemenswaard gehad.
‘Eerst zien, dan geloven’, dat dan ook wel weer. Maar we werden niet teleurgesteld; we hebben er ruim een week van kunnen genieten.
De dag dat de eerste sneeuw viel was wel een gure. Er stond een fikse wind en er was geen zon.
Uiteraard wilde ik graag foto’s maken. Ik heb het geluk gehad dat man en volwassen kinderen ook wel even erop uit wilden. Zonder hen was ik gauw uitgefotografeerd geweest met mijn altijd al slecht doorbloede handen. Tegen de tijd dat je een knopje op je toestel moet gaan indrukken met behulp van je tanden, dan heb je toch echt een probleem. Dochterlief heeft de verwarmingselementjes uitgepakt en in mijn handschoenen gedaan. Zelf kon ik dat niet meer.
Maar het heeft wel een leuke impressie van de besneeuwde duinen opgeleverd.
En zo zagen de duinen er twee dagen later uit. Elders lag nog wel meer sneeuw, zelfs in ons kustdorp, maar zo pal aan zee was het meeste weer verdwenen.