IBIZA
oktober 2021
Ibiza heeft de naam een partyeiland te zijn. Dat is het ook, al ligt dat deze jaren wel wat stil. Echter, dit beslaat maar een fractie van het eiland. De stappers huizen in geconcentreerde gebieden en begeven zich niet zo druk over het eiland. Uit ervaring (ja, die tijd heb ik daar ook gehad) weet ik dat je daar de energie niet voor hebt. En dan nog…..leven en laten leven. Dat is nu juist het mooie van Ibiza. Uitgaanspubliek, hippies, natuurliefhebbers, yoga-beoefenaars. Het leeft er naast elkaar in pais en vree. Zo ervaar ik het in ieder geval. Er zullen vast soms belangen botsen, dat is inherent aan een samenleving.
De zee was goed ‘beweeglijk’. Dat was mooi voor een lange sluitertijdopname. De keerzijde was wel dat ik erg op mijn hoede moest zijn om niet zelf ‘weg te spoelen’.
Een reisverslag van dag tot dag wordt het hier niet; dat heb ik voor liefhebbers beschikbaar met ‘telefoonfoto’s´ en diverse links.
Dit reisje naar Ibiza heb ik alleen gemaakt, gewapend met mijn fotospullen en wandelschoenen. Ik had via AirBnB een erg leuk huisje (met een tuin en dakterras) gehuurd in de gemeente Jesús, op maar een paar kilometer van de hoofdstad Ibiza. Een prima uitvalsbasis om het eiland te ontdekken. Nu kende ik het eiland al, maar het blijft me verrassen. En ook na deze reis is er veel op mijn lijstje blijven staan. Het plan is dan ook in het voorjaar terug te gaan. Dan bloeien de amandelbomen!
Alles bij elkaar heb ik zo’n 600 autokilometers gemaakt en ik schat zo’n 100.000 stappen gezet, waarvan vele hoogtemeters waren.
Dit vergde een kort maar venijnig klimmetje. Meer afstand nemen tot het onderwerp kon ook niet. Ik stond op het topje van de heuvel, met een bosje in mijn rug.
De eerste dag, de huurauto had ik nog niet, in het donker, met hoofdlampje om mijn arm, naar de dichtstbijzijnde baai gelopen, door heerlijk geurend pijnboombos. Cala Bonita wordt deze baai genoemd.
Ik had geen rigide schema. Op internet had ik een site gevonden, ‘Natuurlijk Ibiza’, met ‘hikes’ die geschikt zouden zijn om met kleine kinderen te doen. Dat moest haalbaar zijn, dacht ik. Ik sjouw nogal een fikse rugzak mee, met camera, lenzen en veelal ook een statief. Dat ‘haalbaar’ was nog wel eens op het randje. Klimmen, alla…., maar afdalen met zware bepakking, bij elke stap kiezen op welke steen je het zou kunnen proberen en welke wel eens zou kunnen gaan rollen…. Kortom, een keer moest mijn knie er aan geloven en een keer een elleboog. Maar al met al is het gelukt en heb ik door die tips heel veel nieuw moois gezien. Ik ben niet zo’n hele grote avonturier en wil wel een beschrijving van een route om in te kunnen schatten of iets haalbaar is en of ik voor donker ‘binnen’ zal zijn.
Het heldere, azuurblauwe water nodigde uit tot een duik. Dat heb ik dan ook een paar maal gedaan.
Evengoed ben ik wel af en toe verkeerd gelopen. Bij een van de wandelingen wel drie keer. Ik was eigenlijk inmiddels zo ver dat ik het op wilde geven; dan maar niet dat baaitje gezien. Onderweg kwam ik veelal niemand tegen, dus vragen was er ook niet bij. Ik was alweer omhoog aan het klauteren toen ik vier jonge mensen tegenkwam. Het was een bont gezelschap. Een, naar het schijnt groot Dominicaans YouTuber (reisvlogs) en zijn Venezolaanse vriendin en hun vrienden, een Spanjaard met Franse vriendin. Lang verhaal kort, zij gingen ook naar die baai en ik ben met ze mee op (en voor de zekerheid ook maar mee terug gelopen). Onderweg leuk mijn Spaans weer kunnen oefenen. Daags erna kreeg ik een geluidsopname op Instagram. Ze hadden het restaurant opgezocht dat ik ze aanbevolen had. In dat audiootje kwamen ze een voor een aan het woord. Met begeleidende foto genomen in het restaurant.
De beloning van een wandeling die een stukje strak langs de afgrond ging. De karakteristieke vissershuisjes maken het af.
Ook heb ik een keer de terugreis geskipt, omdat ik heen al aardig moeite had overeind te blijven. Dat was de keer dat ik uitgleed en mijn elleboog kapotschraapte. Ik heb toen op het keerpunt bij een beachclub een taxi laten bellen. Het moet wel leuk blijven natuurlijk. En een beetje verantwoord.
Mooie zonsopkomsten en zonsondergangen waren me niet echt gegeven. Dit was ´s morgens om een uur of negen. Voordeel: er was niemand bij Es Vedrà en dat is rond zonsondergang een ander verhaal.
Drie keer van locatie veranderd. Zelfs mijn auto kon ik niet kwijt. Het was dan ook een feestdag, Día de la Hispanidad. Niet handig gekozen van mij. Zo op het randje als dit meisje zit, is volgens mij niet aan te raden.
Een wat creatievere foto. High Key, gecontroleerd overbelicht.
Een Engelse, met op haar shirt ‘Sisterhood Rocks’, bood aan een foto van mij te maken.