Weekendje Brabant
6 en 7 maart 2021
Voor dit weekend richtten we de blik op de zuidelijkere helft van het land, en wel op Brabant.
We hadden een plekje gereserveerd op een minicamping in Boxtel, die eigenlijk nog gesloten was. Het vroor weer en dat had, net als in Drenthe een paar weken terug, tot gevolg dat buitenkranen afgesloten waren. Water tappen en chemisch toilet legen gaat dan niet. Voor een weekend is dat te overzien en verder missen wij sowieso niets op zo’n verlaten camping. We zouden het liefst in de vrije natuur staan, maar dat mag niet in ons land.
Op de heenweg in Tilburg, bij een mooi restaurant (het wordt traditie!) een diner opgehaald. Het was in één woord exquise.
Ik denk wel dat de kok geschokt zou zijn als hij zou zien hoe wij zijn kunstwerkjes opdienen in een camper, maar het smaakte er niet minder om.
Er was mooi, koud en windstil weer voorspeld en dat is ook uitgekomen. Ideaal voor reflecties in water. De kleur in de lucht liet dag twee bij zonsopkomst wat te wensen over, maar genieten was het!
Net als op Texel offerde mijn man zich weer op om voor dag en dauw op te staan om naar de locatie te rijden waar ik zonsopkomst wilde fotograferen.
Op een half uur rijden van onze camping had ik de avond ervoor bij Oisterwijk een mooi ven gespot.
Achteraf hadden we eigenlijk nét iets te weinig marge genomen. Tot mijn grote verbazing (naïef natuurlijk) stonden er meer fotografen (een stuk of zes). Aangezien ik de locatie ‘random’ gekozen had, was ik daar niet op berekend. Ik houd niet zo van in een rijtje staan. Dát, in combinatie met ‘opschieten’, is niet mijn ding.
Zo te zien waren het allemaal individuele fotografen. Niemand sprak. Doodse stilte en concentratie.
Ondanks bovenstaande kleine hindernisjes, heb ik toch een beeld kunnen maken waar ik erg tevreden over ben: de boom weerspiegeld in het gladde water, met een mooie gekleurde lucht eromheen.
Het was een prachtig ontwaken van de dag.
De dag hebben we verder gevuld met een stevige wandeling over de Loonse en Drunense duinen en rond zonsondergang een kort bezoek aan (een stukje) Kampina. Een locatie voor de volgende ochtend tijdens zonsondergang kon ik daar niet vinden. De vennen bij Oisterwijk trokken me meer.
Dag twee zijn we nog vroeger opgestaan (mijn wekker ging om half vijf) en weer richting Oisterwijk gereden. Ik had een kleiner vennetje (met een boom op een eilandje) gespot op de satellietopname van Google.
We konden niet tot vlakbij het ven komen. Onze auto zou er overigens geen probleem mee gehad hebben, maar Natuurmonumenten wel, vermoed ik.
Het was nog even speuren in het donker en in de ijzige kou, maar we hebben het gevonden.
Hier was en bleef het stil. De kleur in de lucht bleef deze keer helaas uit en het was moeilijk een plekje te vinden waar niet aan alle kanten takken vlak voor mijn camera staken, maar de schoonheid en rust maakten het toch weer meer dan de moeite waard.
In mijn drang om een goed plekje te vinden had ik een paar natte voeten gehaald. Ik was dus blij dat we bij de auto aangekomen lekker warm konden zitten en dat koffie en ontbijt gelijk voorhanden waren.
Het is zo geweldig mooi ’s ochtends vroeg. Eerst zie je niets of niemand. Hoogstens wat fotografen, zoals de eerste ochtend. Daarna komt de categorie hardlopers op gang. En nog wat later op de ochtend komen de wandelaars.
Via de Zeeuwse kust zijn we vervolgens teruggereden. ‘En route’ zijn we een paar keer een strandopgang opgelopen, om een snelle blik te werpen. Een paar uur na ons ontbijt op de parkeerplaats in de bossen, lunchten we in onze camper in een totaal andere omgeving, aan het strand bij Westkapelle.
Wat een luxe toch!