NOORD-BRABANT en FRIESLAND

13-14 mei 2021

Onderweg naar Noord-Brabant hebben we deze keer in Dordrecht een ‘diner voor thuis’ (lees onze Landrovercamper) afgehaald. Het was druk op de weg. Ik neem aan vanwege het feit dat het de volgende dag Hemelvaartsdag was. Exact om sluitingstijd, 18.00 uur rende ik het restaurant in.

In Drongelen hadden we een plekje gereserveerd op een ‘minicamping’ voor twee nachten. We zijn er maar een gebleven. Niet om het een of ander, maar onze plannen waaien soms met alle winden mee. 

Hemelvaartsdag stond de wekker om kwart voor vier. Ik wilde de grootste wipmolen van Nederland fotograferen bij zonsopkomst. Er was grondmist voorspeld en dat is wat wij fotografen heel erg kunnen waarderen.

De verwachtingen waren al wel wat getemperd. We waren de avond ervoor namelijk al poolshoogte gaan nemen. Het bleek dat de kop van de molen ten opzichte van waar de zon op ging komen, niet goed stond. 

Als ik wat verder van de molen af had kunnen gaan staan, was het makkelijker geweest. Maar dat kon niet, want daar was het afgesloten. Ik zou er bovendien tot mijn nek weggezakt zijn.

Grondmist was er inderdaad. Maar om iets in de nevel te zien, moet je er afstand van kunnen nemen. Als je dichtbij iets komt lost de mist voor het zicht op.

Om een lang verhaal kort te maken. De molen zelf, daar kon ik niet mee wat ik voor ogen had. 

Wel waren er twee ‘eenzame bomen’ die mooi in de mist stonden, met de zon die erachter op kwam. En vooral…..er was een watertje met struikgewas/een boompje, midden in die plas. Daaromheen hing mist. En er waren zwanen op dat mistige water. Het was magisch! Op een gegeven moment stoven een stuk of zeven zwanen tegelijk op. Ik heb er vijf tegelijk in een beeld vast weten te leggen. Het was even ´schakelen’,  want ik was niet op deze ‘explosie’ voorbedacht. 

Op de rest van de omgeving had ik me verder niet heel goed georiënteerd. De Biesbosch was niet ver weg, maar in zo’n groot gebied moet je echt weten waar je heen moet. 

Ik had iemand gesproken over visnetten/paaltjes die volgens haar in groten getale te vinden waren in Friesland aan het IJsselmeer (Tussen Stavoren en Hindeloopen). 

Het idee ontstond daar op het gemak heen te rijden.

Onderweg hebben we een deel van de tulpenroute gereden in Flevoland en de Noordoostpolder. Er waren nog genoeg mooie velden in alle kleuren van de regenboog. Het is er zo wijds; ik denk dat er hier qua oppervlak veel meer staat dan in de eigenlijke ‘bollenstreek’. De landbouwers waren wel al druk bezig met het koppen van de tulpen. Ik heb geprobeerd een wat creatievere foto te maken door mijn (arme) man te vragen de bloemen in de lucht te gooien. 

Het platte land van de Noordoostpolder met de gigantische windmolens, het koolzaad en een blauwe lucht met een enkele wolk….het heeft ook zeker zijn charme.

Door naar Friesland, naar een ‘boerencamping’ in een gehucht waar ze wel huisnummers maar geen straatnaam bleken te hebben.

Eind van de middag zijn we alvast paaltjes met visnetten gaan ‘scouten’. We hebben zegge en schrijve één locatie gevonden. Een uur voor zonsondergang zijn we daar naartoe teruggegaan.

Het was me daar koud op het dijkje! De netten waren niet heel duidelijk te zien, de zon ging niet speciaal heel mooi onder. Maar goed. Ze staan er op.

De tweede ochtend hebben we slaap ingehaald van de wel heel lange dag ervoor. 

Ik heb nog met een langere sluitertijd een piertje in het IJsselmeer vastgelegd en vervolgens hebben we in de buurt een familiebezoek afgelegd.

Tijdens het eten van onze broodjes op een parkeerterrein, werden we verrast met een lunchconcert door kikkers. Ik blij…ik had nog nooit een kikker gefotografeerd…. Hup, hup….met ferme plas richting de sloot. Weg kikkers! Echt dom van mij….ik dacht dat alleen vogeltjes op de vlucht sloegen…. Al met al toch wat plaatjes kunnen maken van de drukteschoppers.

De laatste stop was bij de Oostvaardersplassen. We hebben er alleen ons prakje gekookt en de zon onder zien gaan boven een watertje. Die zonsondergang was nu natuurlijk precies mooi. Maar als er allemaal takkenbossen voor je neus staan, valt het niet mee dat vast te leggen. 

Mijn ‘fototijd’ was op. Het geduld van mijn man was op. Binnen het gebied op zoek naar een betere plek zat er niet meer in. ;)

Rond middernacht waren we weer thuis van ons zoveelste tweedaagse uitstapje in eigen land. Het was wederom geslaagd!